5 dakika 20 saniyelik bir kısa animasyon filmi. “Oscar kısa film”ödülü sahibi. 1938 İran-Tahran doğumlu Farid Ferjad yapımcısı.
Amerika’da yaşıyor 32 yıldır. Ve doğru dürüst İngilizce konuşamadığı için övünüyor. Asimile olmadım. İran’ı buraya taşıdım,İran’ı burada yaşadım diye anlatıyor kendini. Keman virtüözü. Kemanı ağlatan adam olarak biliniyor.
İzleyen herkesi ağlatan bu filmin yarısında başladım ben de ağlamaya. İlk önce ,bir büyük bir küçük bisiklet tekerlerini gördüğüm anda çarptı beni. Kemanın sesi, dağ gibi babanın vedası,gidip gelen kız çocuğu,rüzgarda uçuşan saçları...
Uçuşan saçlar,dönen tekerlekler,inilip çıkılan yokuşlar,değişen haller,geçip giden yıllar.
Ağarmış saçlar,bükülmüş bel,ağırlaşmış adımlar. Vakit geldiğinde sessiz gemiye binip başka diyarlara yolcu olmuş babanın ardından yola revan olma.
Babanın kayığında ,baba kucağına sığınmış gibi kıvrılıvermesi kumlar üzerine. Ve tekrar ayrıldığı zamanlarda ki gibi minik bir kız çocuğu olarak babasına kavuşması o diyarlarda.
Anlatmak istediği neydi bilmem ama dünyayı,ayrılışı ve sevdiklerimizle kavuşma umudumuz olan cenneti çok iyi anlattı.
Sözsüz,sözcüksüz özet bir anlatımla bir özlem ateşi yaktı gönlümdeki közlerden...
Bütün baba hasreti çekenlere selam olsun.
댓글